به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در اهواز، برای تهیه گزارش و بردن بهره ای از فیض عظیم دعای عرفه از خانه بیرون می رویم.

در راه صوت استاد انصاریان پخش می شود. این فراز را می خواند «وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ» و او سخاوتمند وسعت بخش است. آری پروردگار متعال آنچنان سخاوتمند و رئوف است، که خود خجالت می کشیم در برابر این همه کبر و پستی و زیاده خواهی!

اما مگر ما چه خواسته ایم! جز دنیایی آباد، عاقبتی بخیر و سعادتی نیکو....

موج رادیوی ماشین که عوض می شود.، ناگاه این متن دکلمه می شود؛ پروردگار، از این روز و روزگار و از اکنون پیش تر، روزی ام معلوم است و اقتدار تو و توانایی مطلقت، در رزق و بر زیاده خواهی ام، غالب بوده و هست. و حالا که خداوند به لطف، هرکه را خواهی روزی بخشی و با آنکه می دانم هرچه از حاصل دنیا و نصیب گذرایش، بخواهم، اگر بخواهی نصیبم می کنی، اما آفریدگار رونق و روزی این کشت و زراعت دنیا را نه بر سفره درگذر اکنون، که بر خوان مانای آخرت می خواهم.

و می خواهم خداوند، که روزی خور خوان بهشتت باشم که این دنیا حتی اگر برایم شبهه بهشت به ارمغان بی آورد و حتی اگر برترین و بیشترین نصیب ها را داشته باشم، باز هم انگار چیزی کم دارد. و گویی بادی است که من و دارایی و همه چیزم، بی ثبات و ماندگاری در آن معلقیم و هر آن هراس سقوطمان می رود! پس خداوند مرا به لطف معرفت روزی جاودان بخش، تا شاکرتر از پیش و اکنون باشم.

پر واضح است که امروز یک زمان خاص و بی بدیل است! روزی که «حضرت آدم از پروردگارش كلماتی دریافت نمود و با آن بسوی خدا بازگشت»؛ «فَتَلَقی آدَمُ مِنْ رَبِّه كَلماتًُ فتابَ عَلیهِ اِنَّه’هو التَّوابُ الرّحیمْ»

روزی که مناسک عظیم حج توسط جبرائیل امین به ابراهیم خلیل الله آموخته شد و روزی که آخرین آیات کلام الله مجید به نبی مکرم اسلام(ص) نازل گشت.

آری امروز، روز عرفه است. روزی که طبق فرموده حضرت معصوم(ع) «برخی از گناهان جز در روز عرفه بخشیده نخواهند شد».

وارد مراسم می شویم. مداح که به تازگی زیارت عاشورای حسین بن علی(ع) را تمام کرده، آرام آرام با صدایی غم آلود فراز های عرفه را زمزمه می کند. «اَللّهُمَّ اجْعَلْنى اَخْشاكَ كَانّى أَراكَ وَاَسْعِدْنى بِتَقويكَ وَلا تُشْقِنى بِمَعْصِيَتِكَ وَخِرْلى فى قَضآئِكَ وَبارِكْ لى فى قَدَرِكَ حَتّى لا احِبَّ تَعْجيلَ ما اَخَّرْتَ وَلا تَاْخيرَ ما عَجَّلْتَ» ؛ «خدايا چنانم كن كه از تو بترسم گويا كه تو را میبينم، و با پرهيزگارى مرا خوشبخت گردان، و به نافرمانى ات بدبختم مكن، و خير در قضايت را برايم اختيار كن، و به من در تقديرت بركت ده، تا تعجيل آنچه را تو به تأخير انداختى نخواهم، و تأخير آنچه را تو پيش انداختى ميل نكنم».

خیل عظیمی از مردم با تیپ ها و مدل های مختلف همگی رو به قبله و دست به آسمان هستند.

از زمزمه هایشان معلوم است در انتظار یک فرج بزرگ هستند. فرج بخشش گناهان! فرج قبولی اعمال و حاجات و بلکه هم فرج آن عزیز غائب از نظر....

روضه خوان که به این فراز می رسد؛ «اِلهى اِلى مَنْ تَکِلُنى؟» ؛ «خدايا، مرا به كه واگذار می كنى؟» صدای ناله همگان در می آید.

معلوم است از تنها شدن می ترسند. اما مگر کسی هست که از تنها شدن نترسد! از اینکه خدا او را به حال خودش رها کند!؟

به آن خدای بی نیاز می گویند؛ «اَنْتَ کَهْفى حینَ تُعْیینِى الْمَذاهِبُ فى سَعَتِها....» ؛ « تو پناهگاه منى زمانى كه راه ها با همه وسعتشان درمانده ام كنند....

تضرع و التماس در چهره همه جوانان پیداست. یکی با اشک فریاد می زند «گریه بر اباعبدالله را از ما نگیر»، دیگری می گوید: «تو را به جان حسینت، (وَبِذُنُوبى فَلا تَفْضَحْنى) به گناهانم رسوایم مساز».

آری! اینجا بهانه ها خودشان جور می شود. کافی است یکی دوبار بگویی حسین! حسین!.

بعد از عبور از فراز «لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّى کُنْتُ مِنَ الْمُسْتَغْفِرینَ.... » صدای ناله های مردم بلند و بلند تر می شود. گویی که به اجابت دعاهایشان نزدیک تر می شوند.

سرانجام پس از حمد و ثنای خدا و درخواست بخشش از گناهان، فراز پایانی دعا نیز قرائت می شود و ماه عسل دعای عرفه 97 ذکر مصیبت اباعبدالله الحسین(ع) و شور پایانی مناجات خوانان مهدیه مصلی کارون شد.

به امید مغفرت و اجابت دعاهای مؤمنین...

انتهای پیام